کتاب دیداری شگفت با شیخ بهایی (سفرهای پرماجرای داری و ناری)

کتاب دیداری شگفت با شیخ بهایی از مجموعه کتاب های سفرهای داری و ناری، نوشته ی ابوالقاسم فیض آبادی و تصویرگری میلاد کشتدار توسط نشر نخستین به چاپ رسیده است.

هدف این کتاب آشنایی کودکان با اندیشمندان و مشاهیر ایران زمین می باشد. ناری ده ساله و برادرش داری دوازده ساله، به روستای ظریف آباد در دامنه ی کوههای سبزوار و خانه ی مادربزرگشان می روند. آن ها از شهرهای گرمسار، سمنان، دامغان و شاهرود عبور می کنند و از دیدنی های این شهرها دیدن می کنند. آن ها در زیرزمین خانه یک صندوق چوبی با روکش چرمی پیدا می کنند و قفل آن را باز کرده و وسایل قدیمی پدربزرگشان را در آن می بینند. آن ها کتابی با عنوان " شرح حال اندیشمندان و مشاهیر ایران را از بین وسایل صندوق بر می دارند. آن ها هر بار درباره ی یکی از شعرا، دانشمندان، و نام آوران ایران زمین مطلبی در کتاب می خوانند و به زمان های گذشته و زمان حیات آن فرد، سفر می کنند و با او درباره کتاب ها و اندیشه هایش صحبت می کنند. مادر بزرگ از اشعار شیخ بهایی برای بچه ها خواند و خاطره ی سفر به اصفهان را مرور کردند و از بناهای قدیمی این شهر صحبت کردند. بچه ها تصمیم گرفتند به دیدار شیخ بهایی بروند. آن ها کتاب را باز کردند و مبحث شیخ بهایی را خواندند. شیخ بهایی از شیعیان منطقه جبل عامل در سوریه بود که در سیزده سالگی به همراه پدرش به ایران آمد. پدرش شیخ الاسلام شهر قزوین بود و خودش سی سال در این شهر درس آموخت و درس داد. او در چهل و سه سالگی به شیخ الاسلامی شهر اصفهان برگزیده شد و پس از آن سفرهای زیادی رفت. او در علومی مانند منطق و ریاضی هیئت و فلسفه تبحر داشت و شاگردان بسیاری را تربیت کرد. از او کتاب و رساله های زیادی در زمینه ی علوم مختلف به جا مانده است. او با چهار تن از پادشاهان صفوی هم دوره بوده و خدمات بسیاری را ارائه داده است. از خدمات او می توان تقسیم آب زاینده رود برای مناطق مختلف اصفهان، ساختن حمام با ایده ی شمع خودکار، طراحی و ساخت بناهای میدان نقش جهان، ساخت منار جنبان و قنات نجف آباد اصفهان را نام برد. او وزیر شاه عباس بوده و حکایت های فراوانی از مباحثه های او و شاه عباس نوشته شده است... کتاب مصور است و تصاویر سیاه و سفید و منطبق با متن طراحی شده است.

 

برشی از متن کتاب

در میدان نقش جهان داری و نازی چشم باز کردند. دیدند در گوشه ای از یک میدان بزرگ هستند. در یک سمت میدان جلو یک ساختمان عده ای مشغول کار بودند و جنب و جوش زیادی به چشم می خورد. بچه ها نگاهی به سر و وضع خود کردند. هر دو لباس بته جغه ای به تن داشتند. داری گفت: " به آن سمت برویم ببینیم چه خبر است؟ " نازی هم با کنجکاوی به گوشه و کنار نگاهی انداخت و گفت: " اگر اشتباه نکنم این جا همان میدان نقش جهان است ولی چقدر با زمان ما فرق دارد. نگاه کن! عراده های توپ، دروازه های بازی چوگان و چند ساختمان که در زمان ما دیگر نیستند. در سمتی که ایستاده ایم، آن ساختمان، باید عالی قاپو باشد، که کارگران در حال کار هستند. چقدر فرق دارد و چقدر کوتاه تر است. " - درست است، آن سمت هم بازار قیصریه است که مردم رفت و آمد می کنند. اما جالب تر وجود این درختان و نهر آب بزرگی است که میان میدان می گذرد. بچه ها به سمت عالی قاپو رفتند. کارگران مشغول کار بودند. عده ای کارگر با قد و قواره ای بلند و قوی، خشت های بزرگ را به طبقه ی بالا می انداختند. چند نفری هم پشت سر هم دوتا دوتا بر روی طَبَق گل می بردند. دو نفر از ساختمان بیرون آمدند. یکی از آن ها به کارگران تایید می کرد بیشتر بجنبد و تنبلی نکنند. معلوم بود سر کارگر است. کارگر ها هم با دیدن او سعی می کردند بیشتر تلاش کنند تا به چشم آیند. سرکارگر چشمش به داری و نازی افتاد و گفت: " چرا بیکار ایستاده اید؟ مگر برای پیدا کردن سکه نیامده اید؟ " در حالی که به سمتی که مقدار زیادی گِل بود اشاره می کرد، گفت: " بهتر است زود تر دست به کار شوید؛ شاید چیزی گیرتان بیاید. "...

• سفرهای پرماجرای داری و ناری
• نویسنده: ابوالقاسم فیض آبادی
• تصویرگر: میلاد کشتدار
• انتشارات: نخستین