کتاب همسفرها | علی محمد افغانی

آنتونیوی دلاور

1

سالامانک از ایالت لئون در غرب اسپانیا، آن سال زمستان گرمی را پشت سر می نهاد. حاصل زیتون خوب بود و مردم گشاده روی شهر با آغاز جشن های عید پاک به استقبال بازار مکاره ای می رفتند که چند روزی دیگر در حومه تشکیل می گردید. آسمان، ابری نبود ولی کدر بود. درخت ها منظره لخت زمستانی شان را از دست داده و شکوفه های سفید یا گلرنگ آنها، بهار خوشی را نوید می داد. نسیم ملایمی که در فضا موج می زد برگ های رشد کرده این درختان را با خش خش دلپذیری به صدا درمی آورد و بر جنب وجوش مردم می افزود.

آقای لئون بونیفاس، صاحب کافه رستوران تولدو (چالمای سابق)، سبیلو، سرزنده، که به کمترین مزاح دست به شکمش می گرفت و شلیک خنده را سر می داد، بدون کت و با جلیقه، دم در کافه اش آمد و جوان بیست ساله کپی به سری را که بی هدف در سایه پیاده رو، آن سوی خیابان، ایستاده بود صدا زد:

ــ آنتونیو، آهای آنتونیو! بیا خبری برایت دارم.

آنتونیو تازه از گردش صبحگاهی اش بازگشته بود. پرسه می زد و ظاهراً مایل نبود قبل از آنکه موقع ناهار شده باشد درون کافه بیاید و قیافه هایی را که هر روز می دید ببیند. اگرچه نگاه زیبایی نداشت، و دماغ عقابی بزرگش او را صاحب روحیه ای زمخت معرفی می کرد، اما چیزی که نشانه بدذاتی باشد در سیمای شاداب و جوانش دیده نمی شد. لب و دهان خوش طرحش با لبخند فرومرده ای که نقش بر آن بود، دخترانه از چنان ظرافتی بهره داشت که پنداشتی مجسمه سازی صاحب ذوق با صرف وقت بسیار روی سنگ مرمر کنده بود. یک پایش را هنگام رفتن اندکی روی زمین می کشید. بلوز کوتاهی به تن داشت که کمرش را نمی پوشانید. به این سو آمد. کلاه کپی اش را از روی پیشانی دورنگ، عقب سرش گذاشت و با حالتی پرکنایه پرسید:

ــ چه خبری برای من داری؟ موش آشپزخانه را گرفته ای؟!

چشم ها و هر دو گونه چاق مرد درخشید. گفت:

ــ موش آشپزخانه را گربه آشپزخانه می گیرد که آنتونیوی پهلوان پنبه پهلوان پنبه است. امروز گویا یادت رفته برای کیک و قهوه بیایی. یا مگر خانم خانه (او آشپزش ایزابل را به این نام می نامید.) با تو بر سر لطف نیست و بین شما بگومگویی شده است که کنار گرفته ای. خبر این است که آقایی آمده بود و با تو کار داشت.

آنتونیو، پوست زیر چشم راستش چروک برداشت و چندبار پیاپی لرزید. همان چشم را بست و سراپا تعجب تکرار کرد:

ــ آقایی آمده بود و با من کار داشت. کی و از کجا؟ چطور آدمی بود و چکارم داشت؟

ــ مردی بود به سن پنجاه یا شاید بیشتر که نشان نمی داد. چشم های آبی روشن، صورت کم مو، خپله و زیرک، و تا دلت بخواهد نونوار و اتوکشیده از نوع مردمان چیزدار شهری و آنها که کمتر گذارشان این طرف ها می افتد. صندلی ها و میز و نیمکت گرد گرفته و چرب ما جای او نبود.

آنتونیو، دنبال او وارد کافه شد. پیشانی اش را خاراند ولی چیزی به خاطرش نیامد. ته سالن که جای پیشخوان و صندوق بود و یک سویش به آشپزخانه می خورد، یک صندلی جلو کشید. پایش را به آن تکیه داد و گفت:

ــ آخر از کجا آمده بود و خود را کی معرفی کرد؟ شاید کسی دیگر را می خواسته و اشتباهاً اینجا آمده است.

صاحب کافه گفت:

ــ بله، در این شهر آنتونیو فراوان است. ولی اوتو را می خواست. آنتونیوی گاوباز که یک پایش کمی می لنگد و پاتوقش کافه تولدو است. مسلماً اوتو را می خواست و اشتباه اینجا نیامده بود.

ایزابل، آشپز کافه، فنجان قهوه و بریده ای کیک شکلاتی آورد و جلو جوان گاوباز، روی پیشخوان گذاشت. چون از گرمای آشپزخانه کلافه شده بود، دامن گشاد چین دارش را بی قیدانه با یک دست بالا گرفته بود که پاهای زمخت ستون مانندش تا بالای زانو از زیر آن نمایان بود. جز باریکه ای از کف پا که توی دم پایی بود و سفیدی می زد، باقی مانده دو ستون زیر دامن به رنگ زغال کوره بود. روی به جوان کرد و با خشونت گفت:

ــ آنتونیو، راستش را بگو. این مرد کیست و با تو چکار دارد؟!

آنتونیو از روی معصومیت لبان نازکش به لبخندی حاکی از درماندگی موج خورد. دستش را در هوا بلند کرد و پاسخ داد:

ــ من از کجا بدانم او کیست و چکارم دارد. مگر کف دستم را بو کرده ام. مدتی است ایزیدور مقدس فراموشم کرده و شب ها به خوابم نمی آید...