Name: کتاب وسایل بی هدف - جورجو آگامبن
Brand: چشمه
SKU: 1822
Price: 110000 IRR
Availability: InStock
Rating: 5 (1 reviews)

کتاب وسایل بی هدف نوشته جورجو آگامبن با ترجمه امید مهرگان و صالح نجفی توسط نشر چشمه به چاپ رسیده است.

این کتاب شامل مقالاتی از فیلسوف و نظریه پرداز معاصر ایتالیایی جورجو آگامبن می باشد که در پنج سال اول دهه 1990 یعنی بلافاصله بعد از فروپاشی اتحاد جماهیر سوسیالیستی شوروی و سرخوردگی فراگیر تفکر و سیاست چپ نوشته شده است. به همین دلیل مقالات این کتاب همگی تحت تاثیر این واقعه تکان دهنده نگارش شده اند و می توان سایه هایی از آن ها را درون محتوای باارزش کتاب مشاهده کرد. نویسنده کتاب را در سه بخش تنظیم کرده است که هر یک از بخش ها شامل مقالات مختلفی از دنیای سیاست هستند و همه مقالات سعی دارند به نوبه خود به بخشی از مسائل سیاسی بپردازند و به تحقیقاتی اشاره نمایند که همچنان باز و گشوده اند و کسی برای اتمام آن ها پا پیش نگذاشته است. این کتاب را می توان یکی از مهم ترین و یکتاترین آثار آگامبن دانست چرا که تا اندازه زیادی دغدغه ها و مضامین اصلی تفکر او را شرح می دهد و موارد مختلفی مانند الهیات، سیاست مسیحیایی، ایده زبان و ایده تفکر را مورد بررسی قرار می دهد. همچنین قیاس کاملی میان سیاست با دین، اقتصد و حتی قانون انجام می دهد که در نوع خود بسیار جالب توجه است. "وسایل بی هدف" یادداشت هایی را در باب سیاست در بر دارد و به زبان ایتالیایی نوشته شده است. مترجمان این اثر، ترجمه خود را بر اساس برگردان انگلیسی کتاب انجام داده اند.

برشی از متن کتاب

آن چه در اردوگاه ها رخ داد از مفهوم حقوقی جرم و جنایت فراتر می ‌رود، آن را تا حدی که ساختار سیاسی - حقوقی خاصی که آن رخدادها در متن شان به وقوع پیوستن در اغلب بی هیچ بررسی کنار گذاشته شده است. اردوگاه همان مکانی است که در آن مطلق ترین وضعیت غیر انسانی که تاکنون بر کره خاکی ظاهر گشته تحقق یافت. این نهایتاً همه آن چیزی است که برای قربانیان و همچنین برای آیندگان واجد اهمیت است. من در این جا تعمدا مسیر مخالف را پیش خواهم گرفت. من به عوض استنتاج تعریف اردوگاه از وقایعی که در آن جا افتاده است خواهم پرسید اردوگاه چیست؟ ساختار سیاسی حقوقی آن چیست؟ چنین وقایعی چگونه توانسته است در آن جا رخ دهد؟ این امر سبب می شود تا ما به اردوگاه نه به منزله یک فاکت تاریخی و نوعی نابهنجاری که - هرچند مسلما هنوز با ماست - در حال متعلق به گذشته است بلکه به تعبیری در مقام چارچوب قانون پنهان فضای سیاسی بنگریم که همچنان در آن به سر می ‌بریم. میان مورخان بر سر این موضوع مناقشه وجود دارد که آیا نخستین تجلی اردوگاه ها را باید اردوگاه‌های متمرکز سازی دانست که در 1896 توسط پلیس اسپانیا در کوبا برای سرکوب قیام جمعیت این مستعمره ایجاد شد یا از آن بیش اردوگاههای تمرکز که انگلستان در آغاز قرن بیستم بوئرها را در آنجا گرد آورد. در این جا مسئله اصلی این است که در هر دو مورد ما به نوعی با کشیده شدن ماجرا به سراسر جمعیت مدنی و غیرنظامی مواجه ایم. جمعیتی متعلق به یک وضعیت دولت استثنایی که با یک جنگ استعماری پیوند خورده است به عبارت دیگر این اردوگاه ها از دل قانون عادی زاده نشده‌ اند و چنان که احتمالاً برخی گمان برده‌اند محصول دگرگونی و تحول قانون زندان نیز نبوده ‌اند بلکه برعکس آن ها از وضعیت استثنایی و حکومت نظامی سر برآوردند. در مورد اردوگاه نازی ها که اسناد و مدارک مربوط به خاستگاه و رژیم حقوقی آن به خوبی ثبت و ضبط شده این نکته حتی از این هم بدیهی تر است. همه می ‌دانیم که مبنای حقوقی بازداشت اقامت اجباری در قانون عادی بلکه بیش تر به طور تحت اللفظی حبس حفاظتی بوده است نهادی قضایی که تبار آن به دوره سلطنت پروس برمی ‌گشت و حقوقدانان نازی گهگاه به آن به چشم معیاری برای اعمال نظارت پیشگیرانه می ‌نگریستند. زیرا آنان را قادر می ‌ساخت افراد را بدون توجه به هر نوع رفتار مجرمانه مطرحی و منحصراً به منظور جلوگیری از به خطر افتادن امنیت دولت توقیف کنند. لیکن خاستگاه در قانون پروس نظامی نهفته است که در 4 ژوئن 1851 تصویب شد و در 1871 به سراسر آلمان تسری یافت و نیز در قانون متقدم تر پروس در خصوص حفاظت از آزادی فردی که در 12 فوریه 1850 به تصویب رسید هر دوی این قوانین در طول جنگ جهانی اول وسیعا به اجرا درآمد. برای رسیدن به درکی صحیح از سرشت اردوگاه هرچه درباره اهمیت این پیوند بر سازنده میان وضعیت استثنایی و اردوگاه کار بگوییم کم است. جالب این جاست که از قضا حفاظت از آزادی که مطرح است نوعی حفاظت در برابر تعلیق قانون است که شاخصه وضعیت اضطراری است. آنچه در اینجا جدید است آن است که این نهاد از طریق همان وضعیت استثنایی که خود بر شالوده آن استوار شده بود منحل می گردد و رخصت می یابد تا تحت شرایط عادی نیز همچنان جاری و ساری باشد.