کتاب خانواده ی پاسکوآل دوآرته

بخشی از کتاب خانواده ی پاسکوآل دوآرته

آدم بدی نیستم، قربان، گرچه انصافا برای بد بودن بهانه کم ندارم. همه لُخت دنیا می آییم، با این حال بزرگ که شدیم، سرنوشت طوری شکلمان می دهد که انگار از مومیم. بعد همه ی ما را روی راه های گوناگون به طرف یک مقصد واحد_مرگ_ روانه می کند. بعضی ها دستور دارند از راه های گلکاری شده بگذرند، از بعضی هم خواسته می شود روی جاده های پر از تیغ و خار راه بروند. گروه اول با آرامش به اطراف نگاه می کنند، و در میان عطر شادی شان لبخند می زنند، لبخند آدم های بی گناه، در حالی که گروه دوم در زیر آفتاب سوزان دشت به خود می پیچند و ابروهاشان مثل آدم بدعنق به هم گره می خورد. بین آرایش تن با سرخاب و ادوکلن، و آرایش خالکوبی که هرگز پاک نمی شود تفاوت از زمین تا آسمان است ...

من خیلی وقت پیش دنیا آمدم، دست کم پنجاه و پنج سال قبل، در دهکده ای کوچک که در استان باداخوس گم و گور شده. این دهکده در دو فرسنگی آلمندرالخو واقع شده و در دو طرف جاده ای خالی و بی پایان مثل روز بی رزق و روزی چمباتمه زده، مثل روزهای خالی و بی انتهای آدم محکوم به مرگ. یک جور خلا و بی کرانگی که خوشبختانه نمی توانید مجسم کنید.

دهکده ی گرم و آفتاب خورده ای بود، ثروتمند از حیث زیتون زارها و (با عرض معذرت) خوک هایش، و خانه های دوغاب زده اش آن قدر سفید بود که خاطره شان هنوز هم چشمم را می زند. میدانی که سراسر سنگفرش شده داشت و چشمه ای خوش ریخت و سه فواره، وسط میدان. سال ها قبل از این که دهکده را ترک کنم، از سه فواره ی میدان آبی جریان نداشت، با وجود این زیبا بود و به چشم ما مایه ی مباهات دهکده؛ بالایش مجسمه ی پسر بچه ی برهنه ای بود و لبه ی حوضچه اش مثل صدف هایی که زوار سانتیاگو دوکومپوستلا با خودشان می آورند کنگره دار بود. بخشداری یک سمت میدان بود؛  شکلش به قوطی سیگاری می مانست، برجی وسطش بود و ساعتی بالای برج؛ صفحه ی ساعت به سفیدی نان مقدس بود که در مراسم دعا عمل می آوردند، و عقربه هایش برای همیشه روی ساعت نه ایستاده بود، انگار که شهر دیگر نیازی به کارش نداشت و فقط برای زینت می خواستش.

کتاب خانواده ی پاسکوآل دوآرته، به قلم کامیلو خوسه سلا و ترجمه ی فرهاد غبرائی در نشر ماهی به چاپ رسیده است.

• نویسنده: کامیلو خوسه سلا
• مترجم: فرهاد غبرائی
• انتشارات: ماهی